Po co nam rozwój osobisty? To zapytanie koresponduje z inną ważną myślą - dlaczego w ogóle żyjemy? Dokąd wiedzie ta droga? Jedni rzekną - do szczęścia, inni do kariery, sukcesu, pieniędzy, poświęcenia dla drugich. Wydaje się jednak, że mnóstwo prawd zaczerpniętych z doświadczeń rozwoju ludzkiego gatunku, różnorakich religii i filozofii pokazuje, że z pewnością postępowania kierujące naszym życiem popychają nas do wkroczenia na jakiś inny - wyższy niż dotychczasowy poziom funkcjonowania, przybliżający nas do zdobycia pełni, wewnętrznej całości, a co za tym idzie, do osiągnięcia poczucia spełnienia,satysfakcji, a częstokroć też swoistego szczęścia.

Może się wydawać też, że mamy sposobność dokonania wyboru - będę się rozwijać lub nie. Lecz pod tym względem nie mamy alternatywy - życie tym, co nam dostarcza - samo z siebie będzie pchać nas w swoim kierunku, a my wybierając świadomie drogę rozwoju możemy z nim współpracować, pomagając temu procesowi pełniej się wyrażać, lub przeciwstawiając jemu, wieść życia jako pełnego przeciwności, skierowanego w nas, krzywdzącego i niesprawiedliwego. Jeśliby poczucie satysfakcji, spełnienia, odczucia, że życie nam sprzyja, uznać za wskazówki znajdowania się na drodze celowego rozwoju, to odczucia krzywdy, zmagań, rozczarowania, niesprawiedliwości byłyby wskaźnikami wyhamowywania owego procesu.

Nie trzeba jednak ulec złudzeniu, że rozwojowe jest to, co uważamy za przyjemne i zadowalające, a skierowane przeciwko niemu to, co trudne, nieprzyjemne, napawające lękiem. O człowieka rozwój osobisty nie zadba psycholog. Nie decyduje rodzaj wydarzeń, które nas spotykają, tylko nasza stanowisko wobec nich, zwłaszcza taka, która nastawiona jest na współdziałanie z biegiem życia, odczytywanie jego wskazań, wykorzystywanie praktyk do uczenia się, umacnianie i budowania siebie. Rozwój zdaje się więc jest nieubłagany, możemy jedynie spowalniać lub przyspieszać jego szybkość.

Doświadczenia wielu ludzi pokazują też, iż szukając sytuacji i doświadczeń przybliżających nas do źródeł tej mocy zdarza się, że przeżywamy to, gdy jawnie napotkamy na coś, w czym bije tylko moc życia. Taki stan na przykład, gdy ujrzymy coś naprawdę cudownego, gdy udało nam się zrealizować trudne zadanie, ukończyć jakąś ważną dla nas pracę, zwieńczyć cel, kiedy nas za coś chwalono, gdy zjedliśmy coś naprawdę dobrego, jeszcze lepiej - dobrego i wyszukanego, kiedy udało nam się z kimś spotkać - porozumieć, rozmawiać, dotknąć czegoś prawdziwego i ważnego w kontakcie, gdy "nasi wygrali", gdy się w jakiejś słusznej sprawie zakończonej efektem zmęczyliśmy, gdy byliśmy na łonie natury wdychając jej woń, gdy dostaliśmy niespodziewany zastrzyk gotówki akurat w momencie, kiedy mogliśmy dzięki niej zaspokoić jakiś upragniony od dawna cel.

Zobacz też - adhd Warszawa